آنچه میان من و آن مرد گذشت...

مرد‏‏، به آسانی، روی تبسم محوی که داشتم خط کشید

و من

نه برای آنکه جهادی را آغاز کنم

بلکه تنها به دلیل تعجبم با صدای بلند خندیدم.

و مرد، روی صدای بلند خنده‏ام خط کشید.

و جنگ، اینگونه آغاز شد

بی‏آنکه من، خواهان جنگی باشم.

راه رفتم،

روی راه رفتنم خط کشید.

نگریستم، روی نگاه کردنم خط کشید.

سخن گفتم،

روی سخن گفتنم- گرچه چندانکه باید،

زیرکانه و دلیرانه نبود – خط کشید.

روی تمام آهنگهایی که دوست داشتم خط کشید.

روی همه‏ی شعرهای قدیمی و محبوبم خط کشید.

روی تمام نوشته‏هایم، که در آنها، براستی

هیچ چیز به جز عشق کودکانه‏یی

به وطن، وجود نداشت، خط کشید.

و هنوز برای آنکه به گریه بیفتم، بقدر کافی‏، وقت بود.

پس به خورشید نگاه کردم، روی خورشیدم خط کشید.

به زمین زیر پایم نگاه کردم

روی زمینم، زمین مقدسم خط کشید.

و این، کار ما شد، کار بی‏سرانجام ما:

من می‏جستم و می‏یافتم، او، بی‏رحمانه خط می‏کشید.

هنوز برای آنکه به زانو درآیم و التماس کنم، وقت بود.

پس، روی باغی که کشیده بودم خط کشید

و روی طینت رنگ.

روی پرنده‏یی که پرواز داده بودم خط کشید

و روی ذات پرواز

روی گلی که دلشکسته بوییدم خط کشید

و روی ماهیت عطر

و چون عاشق شدم و روی عشقم خط کشید،

فریاد زدم: این دیگر یک مساله‏ی کاملاً شخصی بود.

تو حق نداشتی روی آن خط بکشی.

و او، روی فریادم خط کشید.

تنها در این لحظه بود که به گریه افتادم

و او فرصت یافت که روی گریه‏ام، خطی بکشد.

پس اینگاه

به گرداگرد خویش نگاه کردم

و دیدم که تمام زندگی‏ام را خط‏خطی کرده است.

تنها اگر‏، یک روز صبح به او سلام می‏کردم

روی سلامم خط نمی‏کشید

و چون نکردم، و سکوت کردم

و در سکوت، گذشتم

روی پهنای سکوتم خط کشید؛

خطی که بوی خون می‏داد

و سرانجام

بر ارتفاعی دست یافت

بر ارتفاعی نشست

و از آن ارتفاع، مرا پیروزمندانه نگریست

و پیروزمندانه گفت:

” اینک، تو، هیچ چیز نداری، هیچ چیز.

هیچ چیز ....”

و من، آرام و غمزده گفتم:

برای من، هنوز هم یک رؤیای ژرف مانده است

یک رؤیای بسیار ژرف رنگین،

چیزی که در جنین حافظه، محفوظ است،

چیزی که تو هرگز نمی‏توانی روی آن خطی بکشی،

در هیچ زمانی

و در هیچ مکانی.

و تا چیزکی خط نخورده باقی‏ست

در ارتفاع نیز برای تو عذاب و خشم بسیار است...